PERSONALITER, Glossarium mediae et infimae latinitatis, Du Cange et al.

« Personaliter » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 6, col. 286a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/PERSONALITER

PERSONALITER. Salvianus lib. 6. de Gubern. Dei :

Personaliter diu locuti sumus, et excessisse videmur regulam disputandi,

id est, ut interpretatur Alexander Brassicanus, in personam tantum unius, nemine interea suo nomine notato. Quidam codd. habent Personanter. Infra :

Numquid læditur scelere personali causa cunctorum.

Leo Ost. lib. 3. cap. 34. (al. 36.) :

Concessit etiam prædictus Papa Alexander Personaliter Desiderio nostro civitatem Terracinensem.

Id est, ipsi soli, non successoribus Abbatibus. Chronicon Montis Sereni ann. 1208 :

Et ipse Personaliter accessit.

Utitur alibi.

les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.

Personaliter, Præsens, coram, Gall. en Personne. Occurrit passim in Instrumentis Notariorum ævi inferioris.

Personaliter Judicare, i. cum personarum acceptione, quam προσωποληψίαν appellant Græci : vide S. Antiochum Homil. 93. Senator lib. 2. Epist. 8 :

Quis melius ad æquitatis jura dirigitur, quam qui Sacerdotio decoratur ? qui amore justitiæ Personaliter nescit judicare, etc.

Lupus Abb. Ferrar. Epist. 64. ad Karolum C. Reg. :

Imitatione Dei nolite Personaliter judicare.

Lex Bajwar. tit. 2. cap. 17 :

Judex... non sit personarum acceptor, neque cupidus pecuniæ.

les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.

Personaliter Condemnari, Pœnis vel suppliciis ex sententia affici. Concil. Palent. ann. 1388. inter Hispan. tom. 3. pag. 624 :

Pro commissis ab eis (Clericis) excessibus vel delictis, non possint a sæcularibus judicibus Personaliter, aut etiam pecunialiter condemnari.