« »
 
[]« Piquichini » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 6, col. 331a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/PIQUICHINI
PIQUICHINI. Willelmus Brito lib. 2. Philipp. :
Cessent censores, cesset Pequichinus, et ignis,
Terminet una dies longæ certamina litis.
Et lib. 7 :
At per plana jacent Ribaldi cum Piquichinis,
Et qui res propter venales castra sequuntur.
Ita quidam dictos putant infimam lixarum et calonum partem, a curandis canibus, vel potius a venatorum ministris equitibus, qui canes venaticos ad venationem educunt, ac propellunt, quasi Pique-chiens.
P. Carpentier, 1766.
Ea voce significatur Instrumentum bellicum pice nocens, vel olla pice fiuens, qua utebantur olim obsessores alicujus castri, in Glossar. Frisch. Germ. Lat. part. 2. pag. 43. At mihi non placet hæc interpretatio. Ut ut est eo spectare videtur vox Gallica Pissechien, quæ injuriæ loco legitur, in Lit. remiss. ann. 1375. ex Reg. 107. Chartoph. reg. ch. 321 :
Laquelle femme par courroux et ire appella ledit Pierre Pissechien.
Quo servus, qui canes curat, designatur. Vide infra Pissare.