« »
 
[]« 2 pirolus » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 6, col. 332b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/PIROLUS2
2. PIROLUS, inquit Nicolaus Uptonus lib. 4. de Militari officio pag. 168 :
Parva bestia est major sed longior mustela, in Anglia satis nota. Rubeus est, et in ventre candidus, mira agilitate viget, in arboribus habitat et fœtus fovet, de arbore in arborem saltu potius quam volatu migrat, etc.
Johannes de Monsterolio in Epist. ubi de Monast. Caroli-loci, apud Marten. tom. 2. Ampliss. Collect. col. 1390 :
Non sum ratus subjicere religiosum hic degere non magnæ corpulentiæ, qui octogesimum ætatis suæ annum infra mensem subintrabit. Et jam sexagesimum annum, quo professus est, præteriit, erectum ut est scirpus, vivacem ut Pirolus, lætum ac benignum adversus omnes, ita ut ametur ab omnibus.
Utrobique legendum videtur Periolus per aphæresin pro asperiolus, sciurus, Gallic. Ecureuil. Vide in hac voce.
P. Carpentier, 1766.
Glossar. ex cod. reg. 7692 : Pirolus, Escureul. Occurrit præterea in Dialog. creatur. dial. 110. Vide infra Pirulus 1. et Varius.