«
2 plagium » (par C.
du Cange, 1678), dans
du Cange,
et al.,
Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 6, col. 350b.
http://ducange.enc.sorbonne.fr/PLAGIUM2
2. PLAGIUM,
Plagiare, Plagiarius, dicitur de eo, qui mancipium alienum, vel hominem
liberum pro mancipio distrahit ac vendit. Edictum Theoderici cap. 81 :
Si quis
nesciens a plagiatore mancipia comparaverit, reatu Plagii non potest obligari.
Lex Wisigoth. lib. 7. tit. 3. § 2 :
Si quis ingenuus servum alienum vel ancillam
alienam Plagiaverit, etc.
Adde § 3. 4. 5. 6.
Usurpaverit, in § 1. Lex
Salica tit. 41. § 2 :
Si quis servum alienum Plagiaverit ; id est, per
circumventionem de servitio domini sui abstraxerit, et trans mare, sive in quamlibet
regionem ipsum duxerit, etc.
In Lege Frisionum titulus 21.
de Plagio,
inscribitur, in quo agitur de eo, qui hominem nobilem aut liberum extra patriam
vendiderit.
P. Carpentier, 1766.
◊ Charta Phil. IV. reg.
Franc. ex Reg. A. Cam. Comput. Paris. fol. 47. v°. :
Sed et crimen Plagii
dolorosius committentes, utriusque cessus (sexus)
impuberes juveniles
aliasque personas ad ipsos hostes dampnabili transfretatione producunt.
Plagiarius, in Glossis antiquis MSS. :
Qui inducit (leg. seducit)
pueros, et sollicitat servos alienos. Mancipiorum alienorum distractor, abigeator, qui
mancipium aut pecus alienum seducendo distrahit.
Alexander
Nequam :
Qui pueros vendis, Plagiarius est tibi nomen.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Plagearius, apud Mabillon. tom. 5. Annal. pag. 29. ex Epist. Widrici ad Heinricum Imper. :
Quidam suorum nostros, sanctum corpus sustentantes, tantis verberibus affecerunt,
ut loculus Sancti sanguine vulneratorum pollueretur. Heu ! quot servos et fideles
ecclesiæ nostræ Plageariis suis captivos tradidit.