« »
 
[]« Plasmare » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 6, col. 357a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/PLASMARE
PLASMARE, Formare, ex Gr. Πλασμάζειν. Glossæ antiquæ MSS. : Finxit, Plasmavit, composuit, formavit. Pactum matrimonii inter Herbertum et Godehildem ann. 1086. apud Marten. tom. 1. Ampliss. Collect. col. 518 :
Propriis manibus hominem non est dedignatus Plasmare e limo.
Arator lib. 2. Histor. Evangel. :
... Ne fabrica pulchra creantis
Qua Plasmata solo cælestis imaginis instar
Traxit, et authoris speciem pro pignore gestat.
Nicolaus de Braia in Ludovico VIII. Rege Franc. :
Hic Pytho Plasmavit hominem tellure recenti
Iapeto natus mixta cum fluminis undis.
Ubi perperam editum psalmavit. Occurrit non semel in sacris Libris.
P. Carpentier, 1766.
Unde nostris Plasmer, eadem notione. Pœnit. Adami Ms. cap. 9 :
Car quant tu fus Plasmé (hominem alloquitur) et fait de la main de l'omnipotent Dieu, etc.
Plasmator, Conditor. Julius Africanus lib. 7. Histor. Apost. :
Deus Plasmator corporum, afflator animarum, etc.
[] Utitur præterea S. Ambrosius. Glaber Rodulphus in Histor. apud Duchesn. tom. 4. pag. 36 :
Plasmator parce mœstis mundialibus.