« »
 
[]« Plenaliter » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 6, col. 370a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/PLENALITER
PLENALITER, Plenarie, Plene, omnino. Acta S. Hemmæ tom. 5. Junii pag. 502 :
Et quis sua opera ac virtutes Plenaliter possit enarrare.
Rolandinus de Factis in Marchia Tarvis. lib. 10. cap. 17 :
Decapitati sunt ambo eadem hora. Et sic juramentum ipsorum adimpletum est Plenarie, quod unus videlicet alterum non deseruit.