« »
 
[]« Pleniter » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 6, col. 370c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/PLENITER
PLENITER, Plene, omnino. Gesta Episc. Cenoman. apud Mabillon. tom. 3. Analect. pag. 71 :
Cum sancto Remigio diu conversatus est (Principius) suisque exemplis et doctrinis instructus, Pleniterque edoctus, etc.
Vetus Notitia inter Concil. Hispan. tom. 3. pag. 142 :
Testes veraces homines pagenses, perspicui fide, atque rebus Pleniter opulenti.
Vide Plenarie.