PODIUM 2, Glossarium mediae et infimae latinitatis, Du Cange et al.

2. PODIUM, Res quævis, cui innitimur : a podiis Circorum, vel ædium mœnianis, voce Latinis Scriptoribus nota, de qua copiose Vitruvii interpretes, ac præsertim Bernaldinus Baldus. Jo. de Janua :

Podium, baculus, super quem innitimur, cum sæpe terram terimus. Unde et podium dicitur ubicumque innitimur, et inde Podio, as, appodio, as, compodio, suppodio, omnia pro valde inniti.

Gloss. Lat. Gall. Sangerm. : Podium, baston pour apoier, ou appoieur. Petrus Damian. lib. 3. Epist. 8 :

Ut nec Podio, nec adjacenti prorsus ulli materiæ dignentur inniti.

Sugerius lib. de Consecrat. Eccles. S. Dionysii :

Arcus nullo suffulti Podio.

Diploma Friderici I. Imper. ann. 1162. apud Diago in Comitib. Barcin. lib. 2. cap. 174 :

Cum Romani Imperii dignitas.... nullo nisi divino innixa Podio, etc.

Philippus Eystetensis Episc. in Vita S. Willibaldi. de contracto :

Qui cum relatu didicisset reliquias S. Walpurgis ad Ecclesiam deportari, sumptis Podiis more solito, firmiter claudicando chorum ascendit.

Et infra :

Sanitatem omnimodo est adeptus, ita quod Podiis et baculis abjectis cœpit jubilare et salutare.

Ordericus Vitalis lib. 12 :

Alii vero Podiis vel lapidibus, quos ibi forte invenerant, arreptis, repugnare conati sunt.

Ingelramnus in Relat. S. Richarii, sæc. 5. Bened. pag. 565 :

Ut per circuitum posses incedere templi

Tutius utque per hos valuisses figere gressus,

Desuper adjunctum munimen erat Podiorum.

P. Carpentier, 1766.

◊ Puye, eodem sensu, in Lit. remiss. ann. 1394. ex Reg. 146. Chartoph. reg. ch. 139 :

La suppliante esmeue de chaleur et courroux.... bouta des mains et du genoul ledit sergent,...... telement que il chey à l'entrée de l'alée dudit celier, et se tint à une Puye ou boise qui y estoit.

Hinc

P. Carpentier, 1766.

Podium, Subsellium, minoribus canonicis in ecclesia Lugdunensi destinatum. Acta capitul. ejusd. eccl. ad ann. 1342. ex Cam. Comput. Paris. fol. 77. v°. col. 1 :

Commiserunt prænominatis capitulantibus, quod... Humbertum de Briot canonicum Lugdunensem subdiaconum ponant ad Podium.

Podium, Pars formæ monachicæ, cui Monachi, cum procumbunt, innituntur. Usus antiqui Ordin. Cisterciensis cap. 68 :

Et paululum a Podio semotus, stet usque ad metrum.

Cap. 69 :

Quicunque hymnos incipit stet semotus a Podio.

Statuta ejusdem Ordinis ann. 1219. apud Marten. tom. 4. Anecd. col. 1314 :

Monachis in stallis suis manentibus, dum antiphona canitur, et semotis a Podio.

Podiata. Gauterius Cancellarius de Bellis Antiochenis pag. 459 :

Facto specu subterraneo, infodientes mittit homines, igniferosque parat currus siccis lignis insitos, ut cum ad turres pervenerint, sub Podiatæ postibus eisdem immissis ignibus corruant.

De cuniculis, qui lignis sustentabantur.

Appodiare, Inniti in rem aliquam, incumbere, Gall. Appuyer, s'appuyer,

Ital. Appoggiare. Gloss. MSS. : Fulcio, apodio. Ugutio :

Sufflare, id est apodiare, fulcire, appodiamentum supponere. Vel hoc sufflamen, appodiamentum, quod cui innititur ut sustentetur.

Ordericus Vitalis lib. 8. pag. 693 :

Et baculo, quem bajulabat Appodiatus immobilis stetit.

Willebrandus ab Oldenborg in Itin. T. S. :

In Joppen pervenerunt, ubi navim, quam sine remis et velo in portum hujus Tarsis Appodiaverunt.

Jacobus de Vitriaco lib. 3 :

Cadaver perfidi armatum, ad modum autem vivi Appodiantes, erexerunt.

Utuntur præterea Rigordus ann. 1190. Cæsarius lib. 5. cap. 5. Willelmus Brito lib. 2. et 3. Philipp. pag. 115. 133. Walsinghamus ann. 1271. Matthæus Paris, Chronicon Aulæ Regiæ ann. 1321. et 1329. Chronicon Windes. lib. 1. cap. 11. Petrus de Dusburg in Chron. Prussiæ cap. 53. Vita S. Constanbilis Abb. Cavensis cap. 4. num. 25. etc. MS. :

Qui les veist sor les chevax Puier.

MS. :

L'en li amoine un vairon,

Tos fut coverts d'un siglaton,

Li Seneschax i est Puié.

Ibidem :

Et sont es bons chevax Puiez.

Appodiamentum, Gall. Appuy, Italis Appogio, res quæpiam cui innitimur. Conradus Marpurg. in Vita S. Elisabeth, de claudo :

Suræ tibiarum adeo evanuerant, similiter et nates, quod ire non potuit ullatenus, nec sine Appodiamento sedere.

Et infra :

Cœpit ad sepem et ad Appodiamenta alia se erigere, et sic gradi.

Appodiatio, Eadem notione, in Epist. Balduini de Expugn. Constantinopolitana apud Arnold. Lubec. pag. 190.

Appodiatorium, Fulcrum, nostris Potence, apud Recuperum in Actis B. Ambrosii Senensis num. 1. 139.

Suppodiare, Sustinere, Soustenir. Sugerius in Vita Ludovici VI. pag. 318 :

Descendente vero tota statione, eum Suppodiando deportans, celsitudinem Paternitatis ejus notis et ignotis clarificavit.

Ita enim vox hæc restituenda apud Bertrandum in Miraculis S. Roberti Abbat. Casæ-Dei num. 13.

Repodiatio. Chronicon Windemense lib. 1. cap. 27 :

Sine Repodiatione et brachiorum super stalla reclinatione communiter in Choro stare consuevit.

Pogium, Idem est quod Podium, quo innitimur. Chronic. Fontanellense cap. 16 :

Porticus honestas cum diversis Pogiis ædificari jussit, quibus trabes imposuit, ac juxta mensuram eorumdem tectorum in longum extendit.

les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.

Poïus, Eadem notione. Vetus Monast. Casin. descriptio a Ruinartio laudata in Apolog. S. Mauri :

In Poïo, qui est in dormitorio ante portam de turre, sanctus Benedictus solsit rusticum.

les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.

Podiolus, dimin. a Podium, Balcon. Regimina Paduæ ad ann. 1282. apud Murator. tom. 8. col. 461 :

Factæ fuerunt stationes Communis Paduæ subtus Podiolum potestatis. Pudiolus

editum ibidem col. 427. Chronicon Tarvisinum apud eumdem tom. 19. col. 781 :

Cum illis deambulans per Podiolos ita studiose, etc.

Vita B. Henrici Baucens. tom. 2. Junii pag. 372 :

Prout clare poterant etiam de Podiolo episcopatus intueri.