« »
 
[]« Poingitium » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 6, col. 392a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/POINGITIUM
POINGITIUM, Velitatio, leve prælium,[] Gall. Escarmouche, f. a Lat. Pungere. Genealog. Comit. Flandr. apud Marten. tom. 3. Anecd. col. 410 :
His temporibus multa fiebant Poingitia et particulares conflictus in confinibus terræ.
P. Carpentier, 1766.
Pugna, nostris Poingneis. Reg. 50. Chartoph. reg. ch. 11 :
Les prisonniers qui furent pris auvec ledit Conte en Poingneis. Poignars,
vel potius Poigneis, in Hist. contin. Guill. Tyr. apud Marten. tom. 5. Ampl. Collect. col. 712 :
Li Chiprois qui furent montés si comme il porent, que armé que désarmé, se mistrent ensemble une partie d'eus et se mistrent à deffense, tant qu'il i ot bons Poignars.
Vide in Pugna 3.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Poingneicium, Eadem notione. Charta Johannæ Comit. Flandr. ann. 1225. apud Baluz. tom. 7. Miscell. pag. 264 :
De prisonibus et de lucro guerræ sic erit... Si in Poingneicio capiantur Milites vel servientes vel balistarii qui sint homines mei, dominus Rex habebit corpora eorum, et ego habebo terras eorum quæ sunt de feodo meo. Si qui vero capiantur in Poingneicio qui non sint homines mei, etc.