POLINCTORIUM, Glossarium mediae et infimae latinitatis, Du Cange et al.

« Polinctorium » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 6, col. 395b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/POLINCTORIUM

POLINCTORIUM, Sepulcrum. Vita B. Richardi sæc. 6. Bened. part. 1. pag. 523 :

Nec enim venerandi Præsules hunc locum vilipendere dignum duxerunt, in quo sepulturæ requiem delegerunt, et sedis suæ relicto Polinctorio, hoc in loco sepeliri maluerunt.

Hinc

les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.

Polinctores, Sepulturæ curatores, ibidem pag. 561 :

Oculos patris clausit Episcopus, Polinctores funeris Richardus, Odilardus, Stephanus et Walerannus abbates fuerunt. Ipsi corpus sanctissimum procuraverunt, vestibus sacratis ex more induit Episcopus, etc.

P. Carpentier, 1766.

◊ Proprie, qui mortuos curabant et ungebant. Plaut. in Pænulo :

Quia mihi Pollinctor dixit, qui eum pollinxerat.

At Fulgent. Grammat. Pollinctores dicuntur quasi Pollutorum unctores, id est, cadaverum curatores. Vide Vales. pag. 6.