« »
 
[]« Poppea » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 6, col. 410c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/POPPEA
POPPEA, Pupa, pupæ icon, nostris Poupée. Vett. Gloss. : Puppæ, πλάγγονες, αἱ τῶν παιδίων νύμφαι. Jo. de Janua : Pupæ dicuntur quædam statiunculæ, quas virgines solent facere in modum filiarum, et vestibus obvolvere ; quas postquam ad annos nubiles veniebant, et puerilibus abrenuntiabant, quasi sub potestate Veneris futuræ, Veneri sacrificabant. Unde Persius (2, 70.) :
Dicite Pontifices in sacro quid facit aurum,
Nempe hoc quod Veneri donatæ a virgine pupæ.
Lambertus Ardensis pag. 167 :
Inter puellas puerilibus jocis et choreis, et his similibus ludis et Poppeis sæpius juvenilem applicabat animum.
De pupis, vel puppis, vide Desiderium Heraldum lib. 1. Advers. cap. 8. In veteribus Statutis peagiorum Paris. hæc lego : Fourrures de pouppées, sub titulo de mercerie :
La piece de pouppie et de messiviaux.
Sed quid sonent, non assequor. Idem forte est quod supra Polpra 2. Vide in hac voce.