« »
 
[]« 2 promus » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 6, col. 530a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/PROMUS2
2. PROMUS, adject. Penarius, ad penum seu promum spectans. Vide in hac voce. Tertull. de Resurrect. carn. cap. 27 :
Populus meus, introite in cellas Promas quantulum, donec ira mea prætereat ; sepulchra erunt cellæ Promæ, in quibus paulisper requiescere habebunt..... Aut cur cellarum Promarum potius vocabulo usus est, et non alicujus loci receptorii ; nisi quia in cellis Promis caro salita et usui reposita servatur.