PTOCHIUM, Domus pauperum hospitio deputata, ex Gr. πτωχεῖον, quod et πτωχοτροφεῖον Græci vocant :

Locus scilicet venerabilis in quo pauperes et infirmi homines pascuntur,

uti definitur a Juliano Antecessore. Πενητοτροφεῖον dixit Constantinus Manasses in Tiberio Constantino. Testamentum S. Remigii Remensis Archiep. :

In Ptochiis, Cœnobiis, Martyriis, Diaconiis, Xenodochiis, etc.

Vita Euphrosynæ cap. 7. in Vitis Patrum :

Ecce Ptochia, hierocomia, xenodochia, monasteria, etc.

Anastasius in Pelagio II. PP. :

Hic domum suam fecit Ptochium pauperum et senum.

Adrevaldus lib. 1. de Mirac. S. Benedicti cap. 23 :

Servatur proinde in domo pauperum hospitio deputata, ibique sufficientem sibi agapem cum reliquis Ptochio residentibus accepit.

Testamentum Herberti Comitis Viromand. ann. 1059. apud Joan. Carpentarium in Hist. Cameracensi :

Trado omnibus Comitatuum meorum Ptochiis c. solid.

Adde Capit. Caroli M. lib. 7. cap. 2. Concil. Chalced. can. 8. et Joan. Sarisber. lib. 7. Policrat. cap. 21. Vide Paupertas. Prothocium perperam, ni fallor, pro Ptochium, aut Xenodochium, habet Johannes de Janua. Concil. Calchedon. Act. 1 :

Πτωχεῖον ἐποίησα, ϰαὶ ἔθηϰα εἰς αὐτὸ ἑϐδομήϰοντα ϰραϐϐάτια.

Adde idem Concil. can. 8. et Cresconium cap. 197. Vide Glossar. med. Græcit. col. 1272.