« »
 
[]« Punctuare » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 6, col. 570b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/PUNCTUARE
PUNCTUARE, Statuere, definire, pacisci. Elmham. in Vita Henrici V. Reg. Angl. edit. Hearnii cap. 14. pag. 28 :
Assensum præbentes, incontinenti, quæcumque in ipsa concordia Punctuantur, opere perimplerent.
Ibidem cap. 55. pag. 139 :
Decrevit igitur et effectualiter Punctuavit, quod, etc.
Rursum cap. 69. pag. 199 :
Securam compositionem Punctuant, perficiunt et confirmant. Erat igitur finaliter Punctuatum, quod, etc.
Vide Punctuatio 1.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Appuntare, Eadem notione, in Charta ann. 1182. ex Tabul. S. Albini Andegav. :
Cum omni assensu et voto omnium et singulorum nostri dicti monasterii monachorum statuimus, ordinavimus et Appuntavimus, etc.