« »
 
[]« Pyriare » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 6, col. 579c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/PYRIARE
PYRIARE, a Gr. Πυριᾷν, Igne fovere, calefacere. Petronii Fragm. Tragur. cap. 73 :
In solio, quod Trimalcioni Pyriabatur descendimus.
Consule ibi Reines. Non displiceret prorsus Pyrgiabatur, a Græc. πυργόω, in altum tollo. Vide Pirgus. In editione Schefferi legitur Periiaptatur, unde legendum opinatur,
in solio, quod Trimalcioni per duos aptatur, descendimus
. Litem dirimere haud facile est.