« »
 
[]« Rancura » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 014a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/RANCURA
RANCURA, Fastidium, querimonia, vox Italis nota. Tolosani dicunt, se Rancura, queri de aliquo : ex Lat. rancor : unde nostri forte, Rancune. Charta Adelfonsi Regis Aragon. æræ 1157. apud Michaëlem del Molino in Repertorio Foror. Aragon. pag. 265 :
Et qui habuerit Rancuram de aliquo de vobis, et voluerit vos pignorare et prendere, etc.
Alia Monasterii Lucensis apud Marcam lib. 5. Hist. Beneharn. cap. 17. num. 1 :
Super sigillum et vim clamando, accipere habuerunt centum solidos Pictavensis monetæ, et cum Rancura magna (honorem Solæ) reddiderunt.
Id est invito animo. Alia ann. 1251. apud Steph. Baluzium in Notis ad Concilia Narbonensia :
Cum olim super quæstionibus et Rancuris, quæ vertebantur inter, etc.
Ibidem :
Super dissensionibus et Rancuris inter, etc.
Super quibusdam demandis et Rancuris, in parvo Chartulario S. Victoris Massil. pag. 150.
Visis Rancuris, controversiis et debatis partium,
in Transactione ann. 1416. e Tabulario ejusd. S. Victoris.
Quod si Rancuræ et controversiæ orirentur inter duas partes
, in Charta ann. 1442. ex eod. Archivo. Rursum occurrit apud Baluzium tom. 2. Hist. Arvern. pag. 288. Marten. tom. 1. Ampliss. Collect. col. 1511. in Statutis Montisregalis pag. 11. etc. Hinc puto emendandam esse Chartam ann. 1162. in Probat. novæ Hist. Occitanicæ col. 589. ubi pro
Rancunis seu demandamentis
, corrigo Rancuris. Dantes can. 39. 27 :
Quella che non si dol di mia Rancura.
P. Carpentier, 1766.
◊ Molestia. Charta ann. 1053. ex Tabul. S. Vict. Massil. :
Nepotes hujus Arnaldi fecerunt mihi multam pro hac venditione Rancuram.
Hisp. Rencilla, Rixa, jurgium, contentio.
Rancurare, Ital. Rancuricare. Rancurare et Rancorare, Rancorem seu Rancuram habere, vel movere. Vide Albertum Acharisium in Vocabulario Italico. Petri Exceptiones lib. 4. cap. 1 :
Si actor vel reus ordinarium judicem suspectum habeat, ei, qui suspectum judicem putat, episcopum vel alium probum virum invocare licet, ut simul ambo judicent ; et si de judicio concordaverint, ipse, qui episcopum vel alium invocavit, nullo modo poterit provocare sententiam, id est, quod vulgariter dicimus, non poterit Rancurare.
Charta ann. circit. 1080. in Probat. novæ Hist. Occitanæ col. 311 :
Petrus Comes interpellavit et Rancuravit de hominibus de Montepessulano... de ipsas cogocias et de ipsos raptus... Ista omnia suprascripta interpellavit et Rancuravit et Rancuram eis fecit.
Charta Alfonsi I. Regis Aragonum apud Blancam :
Scripsi tibi ista mea carta de Logroneo : et sapias, quod vidi Rancurantem illo Episcopo de Zarragoza, et suos Clericos quomodo non habent, neque sunt penes illos, Ecclesias adhuc de illos alhobzes, et de illos furnos, qui fuerunt de illas meschitas.
Infra :
Et si me amas, amplius non veniant mihi inde Rancurantes.
Aimericus Sarlatensis apud Joann. Nostradamum in Vitis Poetarum Provincialium cap. 59 :
Auray en pax sufertat mas doulours,
Et non mi vac plangen ni Rencuran.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Rancuria, Idem quod Rancura. Charta Curiæ Arelat. ann. 1283. e MS. D. Brunet fol. 88 :
Super nonnullis questionibus,[] Rancuriis et controversiis, quas sepissime contingit.
P. Carpentier, 1766.
◊ Charta ann. 1303. ex Tabul. dom. Venciæ :
Multas alias Rancurias, molestias et gravamina dicebant et asserebant dicti procuratores.
Hinc
Rancurosus. Fori Alcaçonenses æræ 1267 :
Et pindret pro 60. sol. medios ad concilio, medios ad Rancuroso,
id est, parti læsæ.
P. Carpentier, 1766.
◊ Qui rancuram seu querimoniam in judicio proponit. Charta ann. 1096. inter Probat. hist. genealog. domus reg. Portugal. tom. 1. pag. 2 :
Et istas calumpnias non respondeat sine Rancuroso, et Rancuroso non valeat sua cherimonia sine testimonium bonorum hominum.
© École des chartes.