RECHINUS, cognominatus Fulco Comes Andegavensis, ob morum asperitatem, et morositatem. Rechiner enim et rechigner, dicimus eos qui morosi sunt, rudes, vel immites, quam vocem a Rixa nescio an bene deducant viri docti. Rech etiamnum Picardi vocant, quod asperum est, quam vocem ut plurimum usurpant in pomis aut pyris asperis. MS. :

Les cors as vaches commencent à charier,

Sontient cil greille, et cil olifant cher,

Cil menuel prennent à rechigner.

i. eæ tubæ, quæ meneta appellabant, eum sonum edunt quem morosi. Willelmus Malmesbur. lib. 3 :

Fulco, Rechin dictus, quod germani (Gaufridi) simplicitati crebro infrendens, ad ultimum honore spoliatum perpetua custodia coërcuerit. Richinus

dicitur in Notitia anni 1104. apud Sammarthanos in Abbatibus S. Albini Andegav. Orderico Vitali pag. 484. et 532. et in Gestis Consulum Andegav. Hinc emendandus videtur Lambertus Ardensis pag. 19 :

Ubi autem gloriosissimum hujus sacrosanctæ virginis corpus sumptum fuerit, vel unde delatum, quæstionem provocantes, si quibus memorandissimi patris et Abbatis Petri libellulus sive tractatus in Andrensi Ecclesia positus, et in solemnitate ejusdem virginis ad prandium singulis annis in refectorio convescentibus recitatus, non satisfecerit : a Marcianensibus, licet verum vel verisimile cum quodam Riclino dissimulantes, cavillatorie in parte insultare consueverunt, si quid expedit scrupulosius inquirant.

Legendum enim videtur richino, id est cum indignatione, quæ vis est vocis ; nostri dicerent avec rechignement. Vide Oct. Ferrarium in Arcigno, et in Resignato.