« 1 reclinatorium » (par C. , 1678), dans , et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 046c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/RECLINATORIUM1
1. RECLINATORIUM, ἀναϰλιντήριον. Papias :
Reclinatorium, fulcrum capitis.Alibi :
Fulchra, ornamenta lectorum, dicta, quod in his fulcimur, id est, sustinemur, vel quod thoros fulciant, sive caput, quæ Reclinatoria vulgus appellat.Johan. de Janua :
Reclinatorium, Locus aptus ad reclinandum, vel id supra quod reclinamus; Reclinatoire, in Glossis Lat. Gall. Sangerman. MSS. Cantica Cant. cap. 3. vv. 9. et 10 :
Ferculum fecit sibi Rex Salomon de lignis Libani : columnas ejus fecit argenteas, Reclinatorium aureum, ascensum purpureum, etc.in Græco, ἀνάϰλιτον. Hugo a S. Victore in Speculo Ecclesiæ lib. 1. cap. 1 :
Reclinatoria contemplativos designant, in quibus Deus sine offensa requiescit.Eadem habet Durandus lib. 1. Ration. cap. 1. num. 30. Idem Hugo cap. 7 :
PlebsCharta Hugonis Ducis Burgundiæ ann. 1172. de fundatione Capellæ Divion. inter Instrum. tom. 4. Gall. Christ. col. 188 :(cum cantatur Evangelium in Missa)baculos hic deponit, Reclinatoria relinquit, caput detegit, etc.
Ecclesiamque istam tanquam cubile, Reclinatorium animæ suæ custodiant, ut sicut cætera corpori, ita hæc animis profutura conserventur.
P. , 1766.
◊ Glossar. Lat. Gall.
ex Cod. reg. 7692 : Reclinatorium, lit, reclinatoire.Vide supra Acclinatorium.