« »
 
[]« Reclinis » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 047a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/RECLINIS
RECLINIS, Propensus, benevolus. Concilium Tolet. XII. inter Hispan. tom. 2. pag. 681 :
Adfuit coram nobis idem clementissimus Princeps... qui nostro se cœtui Reclinem exhibens ac devotum, etc.
Vide Reclinatio. Alias idem est qui Reclinatus, fultus, recumbens, innixus. Gramine floreo Reclinis, apud Martialem lib. 9. Epigr. 91. Utuntur hac notione Statius, Tacitus, Eutropius et alii recentiores. Quidam etiam habent Reclinus, Reclivis et Reclivus.