« Remiscinarius » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans , et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 120a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/REMISCINARIUS
REMISCINARIUS, Qui remisse seu lenta voce canit, ut conjecto. Codex MS. Ecclesiæ Vienn. apud
Marten. de antiqua Eccl. Discipl. in divinis Off. pag. 386 :
Unde surgentibus illis, Archiepiscopus osculetur altare et subdiaconus Remiscinarius ascendat ad ambonem, et incipiat lenta voce et sine titulo, et legat in modum lectionis, etc.Ex Ordinario ejusd. Eccl. MS. ibidem laudato pag. 129 :
Decanus tertiam lectionem cantet, qua finita, Subdiaconus Remissiviarius cantet tertium responsorium.Sed hic quoque legendum est Remisciniarius, si vera est conjectura, ducta voce a ficto Remiscinium, Remissus cantus.