« »
 
[]« Remissitius finis » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 120b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/REMISSITIUS
REMISSITIUS Finis, f. Compositio, qua litigantes sibi invicem remittunt, seu indulgent, quod primum exigebant. Sententia arbitralis inter Archiepiscopum, Capitulum Arelat. et Monasterium S. Cæsarii ann. 1221. ex Schedis Præsidis de Mazaugues :
Ut..... sit perpetuo inter partes pax et finis Remissitius.
Vide Finis 1. Vide supra Remanentia 4.