« »
 
[]« Requietorium » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 138b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/REQUIETORIUM
REQUIETORIUM, Tumulus, sepulcrum, Sedes Requietionis, apud Hugonem Flaviniac. in Chron. pag. 93.
Locus Requietionis,
in Vita S. Anstrudis cap. 36. Ita apud Flodoardum lib. 4. cap. 52 :
Corporis Requietio.
Vetus Inscriptio :
P. Scantius Philetus fecit sibi et Scante Nice lib. Requietorium.
Alia :
Requietorium amici bene facere semper studiosus.
Alia Inscriptio Sabariæ in Pannonia a Lazio edita :
Hic positus est Florentinus infans, qui vixit annos septem et Requiem accepit in Deo Patre nostro et Christo ejus.
Alia apud Gruterum 1030. 8 :
Sibi et conjugi karissimæ Requietorium fecit.
Vetus Epitaphium :
Hic jacet æterna filius in Requie.
Aliud apud Ambrosium Moralem lib. 11. cap. 41 :
Litorius famulus Dei vixit annos plus minus lxxv. Requievit in pace viiii. Kal. Julias æra d. xxxxviii.
Aliud cap. 69 :
Severus Presbyter famulus Christi vixit ann. lv. Requievit in pace Domini xi. Kal. Novembris era dcxxii.
Adde cap. 53. Cicero 1. Tuscul. quæst. ex veteri Poëta :
Neque sepulchrum quod recipiat habeat portum
  corporis,
Ubi remissa vita corpus Requiescat a malis.
Lactantius lib. de Mortibus Persecutor. num. 24 :
Atque ita in lecto suo Requiem vitæ, sicut optabat, accepit.
Senator lib. 6. Epist. 18 :
Defunctorum sanctam Quietem dixit.
In lege 8. Cod. Theod. de Indulg. crimin. (9, 38.) sepulcrorum violatores dicuntur, qui Quiescere sepultos non sinunt.