« »
 
[]« Rieflare » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 187b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/RIEFLARE
RIEFLARE, Per vim auferre, rapere, ex Saxonico riefian, spoliare, rapere, raubare, nostris Dérober. Nam vox formata ex reaf, et rief, vestis, indumentum, quæ et spolium et rapinam significat. Hlnc Anglis Rifling, populatio, nostris Rafle, direptio. Leges Henrici I. Regis Angliæ cap. 57 :
Quod si de manifestis et confessis agatur, ubi quis peccavit, ibi rectum faciat, vel de suo ad valens forisfacti pro in borgo retineantur, considerate scilicet, et coram testibus, et ratione hoc, non furore fiat, ne Rieflatum reputetur, et justitia repetentis in injustitiam convertatur.... Sæpe enim contingit, ut hoc modo depositum pro furto et Rieflato, et quoquomodo defraudato, postea fuerit intentiatum (f. intertiatum) et ad hoc denique comprobatum.
P. Carpentier, 1766.
Hinc Riflart appellatus Apparitor, cui a judice mandatum est, ut manum alicui aut in res injiciat. Lit. remiss. ann. 1457. in Reg. 187. Chartoph. reg. ch. 295 :
Vint incontinent à la notice du suppliant.... qu'il y avoit deux Riflars en l'ostel de Bonnet, qui avoient un mandement pour le prendre au corps.