RUGIRE, Glossarium mediae et infimae latinitatis, Du Cange et al.

« Rugire » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 234c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/RUGIRE

RUGIRE, Cervi dicuntur. Gloss. Gr. Lat. : Ἔλαφος ϰράζει, Bardit, Rugit. Lex Longob. lib. 1. tit. 19. § 13. Roth. 320. :

Si quis cervum domesticum alienum, qui non Rugit, intricaverit, etc. si quis cervum domesticum, qui tempore suo Rugire solet, intricaverit, etc.

Adde Edictum Rotharis Regis tit. 104. § 11. Sic etiam fortean legendum in Lege Alamannorum tit. 99. § 1 :

Si quis bisontem, bubalum, vel cervum, qui prugit, furaverit, etc.

Ubi MSS. alii habent brugit, editio vero Tiliana, pringit. Est autem cervorum

Rugitus, Qui vulgo Gallis Rut, Aristoteli

ὀχεία, qui per duos fere menses durat, et incipit a festo S. Catharinæ. Idem ait, rugitum cervorum incipere mense Boedromione, ac desinere Mæmacterione, ac per totum Pyanepsionem, qui inter eos menses medius est, durare. Id tempus ipsa voce Rugitus, designat Fulbertus Carnot. Epist. 102 :

Rex proximo Rugitu, ut dicitur, venire habet in silvam Legium, etc.

Annales Franc. Bertiniani ann. 864 :

Hludovicus Italiæ Imperator nominatus, a cervo, quem in Rugitu positum sagittare voluit, gravissime vulneratur.

Rugire præterea dicuntur animalia, cum ruminant et remandunt, in quibus sunt etiam cervi, ut testatur Plinius lib. 10. cap. 73. Fleta lib. 2. cap. 76. § 8 :

Ita quod præbenda (equorum) coram bobus conferenda stramine avenæ misceatur vel frumenti : aresta enim straminis ordeacei Rugitus eorum impediret.

Ibidem cap. 79. § 7. de multonibus, seu vervecibus :

Cumque eorum natura sit Rugiendi, ac id, quod mandatur, nullatenus venerit ad Rugitum, possibile est hujusmodi multonibus per putrefactionem illius fœni in stomachis remanentis deperire.