« »
 
[]« 1 rumare » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 235c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/RUMARE1
1. RUMARE, Ruma seu mamma alere. Glossæ Lat. Græc. et Gr. Lat. : Rumat, ἐμϐρωματίζει, dat cibum. Et alibi : Rumo, θηλιάζω. Martinius emendat, θηλάζω, quod in iisdem Glossis exponitur, Lacto, sugo, lacteo. Θηλάζειν modo de nutrice mammam præbente dicitur, ut Luc. 11. 27. et 23. 29. modo de infante lac sugente, ut Romulus et Remus θηλάζοντες τὸ θηριον, apud Plutarchum in Romulo.