« »
 
[]« Runciæ » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 239c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/RUNCIAE
RUNCIÆ, Idem quod Ronchi. Relatio S. Walarici, ubi de Diabolo :
Interrogavit eum (diabolum) quidam ex Monachis nomine Petrus : quo nomine censeris ? respondit : Runcinellus vocor. Tunc Monachus, hujus nominis etymologiæ non ignarus, iterum interrogavit : Cur ita vocaris ? respondit : Peccatorum animas duco per Runcias et spinas.
P. Carpentier, 1766.
Hinc Enrossiné, spina punctus, in Lit. remiss. ann. 1403. in Reg. 158. Chartoph. reg. ch. 206 :
Lequel Hue fery ledit Jehan de la pointe de son espée en la joue, jusques à bien petit d'effusion de sang, ainsi comme s'il se feust Enrossiné d'une ronsse tant seulement.