« »
 
[]« 1 runcus » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 240c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/RUNCUS1
1. RUNCUS, Sentis, rubus, Gall. Ronce, vel potius Senticetum, rubetum, locus rubis plenus. Testamentum ann. 1184. apud Murator. delle Antic. Estensi pag. 326 :
S. Mariæ de Abbatia, ubi jacere volo, relinquo Runcos meos de Frata, etc.
Aliud Testam. ann. 1142. ibid. pag. 330 :
Cum omnibus Runcis et silvis, quæ sunt juxta meam portionem Fratæ.
Vide Runchi.