« »
 
RUPTUS 1, RUPTUS 2.
[]« 1 ruptus » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 242a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/RUPTUS1
1. RUPTUS, Creditorum fraudator, aut decoctor, qui dissolvit argentariam et foro cedit, Gall. Banqueroutier. Conventiones Civitatis Saonæ ann. 1334. pag. 40 :
Aliqui cives seu habitatores Saonæ, eo prætextu quod non sint solvendo, habuerunt recursum ad M. officium extraordinariorum, et fecerunt se declarari Ruptos, et tanquam non sint solvendo.
Statuta Genuæ lib. 1. cap. 8 :
Nullus alius Magistratus possit in prædictis se intromittere, nisi quod circa declarationem decoctorum seu Ruptorum possint Senatus et Conservatores legum, pro munere eis respective demandato, se intromittere, servata semper forma eis præscripta.
Vide Ruptura 3.
[]« 2 ruptus » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 242a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/RUPTUS2
2. RUPTUS, Herniosus et ramicosus, Græcis ϰηλὴτης, apud Apuleium de Virtutibus[] herbarum cap. 24. Vide Ruptura 4.