« »
 
[]« Sarcophagus » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 310b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/SARCOPHAGUS
SARCOPHAGUS, Sepulcrum : interdum et capsa major Sanctorum reliquias continens : nostris Sarcueil, melius Cercueil. Sarcu, in Histor. Merlini MS. Roberti Bourroni. Isidorus lib. 8. Orig. cap. 1 :
Arca in qua mortuus ponitur, Sarcophagum vocant.
Lex Salica tit. 17. § 3 :
Si quis mortuum hominem aut in noffo, aut in petra, quæ vasa ex usu Sarcophagi dicuntur, super alium miserit, etc.
Anastasius in S. Silvestro PP. :
Et mausoleum, ubi beatissima mater ipsius sepulta est Helena Augusta, in Sarcophago porphyretico, etc.
Charta ann. 972. in Append. ad Marcam Hispan. col. 897 :
Tumulaveruntque corpus ejus... in Sarcophago ex lapillo procavaco (leg. procavato) juxta ædem atrii jam suprataxati.
Ditmarus lib. 6. pag. 78 :
Sarcophagum ingentem ad includendas Sanctorum reliquias de argento fecit.
Sigebertus Gemblacensis in Histor. Translationis S. Sigeberti n. 3 :
Mox ut Sarcophagum sacri corporis membra gestantem ex priori loco auferentes levaverunt, etc.
Inventio corporum S. Maximini et aliorum sæc. 6. Benedict. part. 1. pag. 253 :
Placuit enim, ut retro altare in capso monasterii novi jam consummati constructum, in suis Sarcophagis ponerentur (reliquiæ) donec tota perficeretur ecclesia.
Rudolphus Presbyter in Vita Rabani Mauri num. 28. de Reliquiis Sanctorum :
Hos quoque susceptos Hrabanus sorte locavit,
  Sarcophago hoc digne, edidit et titulum.
Vide Nonium, et Salmasium ad Solinum : præterea leg. 6. Cod. Th. de Sepulcr. violat. (9, 17.) et Legem Wisigoth. lib. 11. tit. 2. § 2. MS. :
Un biau Sarqueu de marbre bien poli
Me fetes fere, etc.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Sarcofagus, Eadem notione. Chron. ad ann. 1215. apud Calmet. inter Probat. tom. 2. Hist. Lothar. col. 37 :
In quibus Sarcofagis ego propria manu sculpsi imagines, et flores, et versus, sicut hactenus apparet. Serqueu,
in Chron. ann. 1463. apud Lobinellum tom. 2. Histor. Britan. col. 367. Vide Sarcha.
P. Carpentier, 1766.
Sed pro umbraculo etiam, sub quo Eucharistica pyxis reponitur, occurrit in Chron. Reichenbac. apud Oefelium tom. 1. Script. rer. Boicar. pag. 405. col. 1 :
Item extruxit Sarcophagum corporis Christi circa summum altare. Item comparavit pyxidem in eo argenteam, in quo salutare continetur Sacramentum.
Vide in Ciborium.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Sarcofagus Arcus dicitur in Laudibus Papiæ apud Murator. tom. 11. col. 13 :
Hoc in Sarcofago jacet ecce Boetius arco,
  Magnus et omnimodo magnificandus homo.
F. arto vel arcto.
Sarcophagare, Sarcophago includere, sepelire. Fortunatus in Epist. ad Siagrium Augustod. lib. 5 :
Intra me quodammodo meipsum silentio Sarcophagante sepeliens.
Philippus Eystetensis Episcopus in Præfat. ad Vitam S. Villibaldi :
Præsertim cum gleba sanctissimi sui corporis pretiosa nobis commanens in [] Ecclesiæ gremio supradictæ, quæ sibi inchoative et consummative appropriatur, reverenter Sarcophagata confoveatur.
Utitur et cap. 38. ut et veteres Schedæ apud Gretzerum in Episcopis Eystetensib. num. 12. 33.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Sarcofagare, Eodem intellectu, in Actis S. Willibaldi tom. 2. Julii pag. 497 :
S. Willibaldus cum temporibus multis et annis in crypta esset honorifice Sarcofagatus, etc.