![[]](http://media.enc.sorbonne.fr/ducange/jpg/S/312b.jpg)
« Sarplare » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans , et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 312b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/SARPLARESARPLARE, Sarplarius, Ponderis lanarii species sacco major, dicitur, quod lanis
involvendis sarpilleriis statutæ mensuræ utuntur præcipue apud Anglos. Vide
Skinneri Etymol. ad vocem Sarpler. Litteræ Edwardi III. Regis Angliæ ann. 1335.
apud Rymer. tom. 4. pag. 652 :
Quam pluribus marinariis navis illius nequiter interfectis, octo Sarplarios lanæ, tres Sarplarios pellium lanutarum.... ceperunt.Charta ejusd. Reg. ann. 1341. apud eumdem tom. 5. pag. 249 :
De triginta quatuor Sarplaribus, tribus saccis et viginti duabus petris, etc.Occurrit rursum ibid. pag. 774. Vide Saccus 2.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Sarplerium, Eadem notione, in Charta ann. 1478. apud eumd. Rymer. tom. 12. pag. 81 :
Signando vel signari faciendo quodcumque Sarplerium, saccum, poke et poket de lanis dictis Eude Welles, in fine Sarplerii, sacci, poke vel poket, talibus forma et modo, quod signum vel signa sic apposita nequeant tolli sine ruptura Sarplerii, sacci, poke vel poket.
