![[]](img/image.png)
«
2 scopulus » (par P.
Carpentier, 1766), dans
du Cange,
et al.,
Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 362a.
http://ducange.enc.sorbonne.fr/SCOPULUS2
2. SCOPULUS, f. pro
Copulus vel
Copula, Pars scilicet forcipis, qua ambæ illius
partes simul copulantur seu junguntur. Vide supra
Copula 1. Acta B. Joan. Firm.
tom. 2. Aug. pag. 463. col. 1 :
Accepit illud instrumentum ferreum, quo ignem
aptamus, quod usitato vocabulo molles vocamus, et ipsum primum ad rectitudinem reduxit,
et postea... sibi cinxit, et per illos Scopulos, quos molles in summitate consueverunt
habere, unam extremitatem alteri sic immisit, ut circulus ipse ferreus circa corpus
immobilis perduraret.