« »
 
[]« Seghia » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 398b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/SEGHIA
SEGHIA, Terra inculta, vepribus et dumetis abundans, ab Ital. Seccia, dumetum, Gall. Broussailles. Statuta Vercell. lib. 5. fol. 128 :
Item quod quælibet persona civitatis et districtus Vercellarum possit..... seminare, ad cultum reducere, et tensatas tenere terras et possessiones, quæ appellantur Seghiæ, zerbia, boscum, etc.