« »
 
[]« 1 sella » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 402c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/SELLA1
1. SELLA. Sellæ familiaricæ, pro latrinis et privatis, apud Varron. lib. 1. de Re rust. cap. 14. et Vitruvium lib. 6. cap. 10. ubi sellæ legendum, non cellæ, monuit [] Cujacius lib. 10. Observ. cap. 18. Martialis lib. 12. Epigram. 78 :
Sellas ante petit Patroclianas,
Et pedit deciesque, viciesque.
Purgare per vomitum, aut per Sellas, apud Marcellum Empiricum. Hinc
Adsellare, et Assellare, Gallis, Aller à la selle, ἀφοδεύειν. Vetus Interpres Epistolæ S. Barnabæ cap. 8 :
Lepus singulis annis facit ad Adsellandum singula foramina.
Ubi Græca sic habent :
Ὅτι ὁ λαγωὸς ϰατ᾽ ἐνιαυτὸν πλεονεϰτεῖ τὴν ἀφόδευσιν, ὅσα γὰρ ἔτη ζῇ, τοσαύτας ἔχει τρύπας.
Octavius Horatianus lib. 4. Rer. medicar. pag. 97 :
Si infanti, vel majori ad Assellandum intestinum descenderit, sive sanguine puro, sive cum stercore Assellatus, sublavet se de aqua, etc.
Occurrit apud eumdem semel ac iterum. Alexander Iatrosoph. lib. 2. Passion. cap. 79 :
Multo igitur manet ventris solutio cum frequenti Assellatione.
Utitur etiam pluries Vegetius de Arte veterin. lib. 1. cap. 50. lib. 3. cap. 57. 59. ut et Gariopontus in Passionario lib. 1. cap. 12. lib. 3. cap. 13. 17. 21. etc.