« 1 setura » (par P. , 1766), dans , et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 460c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/SETURA11. SETURA, Ager dumetis et vepribus obsitus, quibus succisis et Secatis, unde vocis
origo, in culturam vel pratum redigitur. Charta ann. 1264. in Chartul. eccl. Lingon. ex
Cod. reg. 5188. fol. 210. v° :
Omnes autem Seturas, quæ sunt in censibus, illi, quorum sunt Seturæ, possunt de illis facere pratum.Alia ann. 1265. ibid. fol. 206. v° :
Omnes Seturæ, quæ sunt encensies, ille, cujus Seturæ sunt, les puet esprahir et scindere minutum nemus.

