« Seyta » (par P. , 1766), dans , et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 466b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/SEYTA
SEYTA, Serra, Gall. Scie, simul et officina, ubi serra desecatur. Libert. villæ
de Alavardo in Dalphin. ann. 1337 :
Ordinamus ne aliquis.... per se vel per alium aliquem seu aliquos Seytas seu reyssias, cum aqua operantes seu vertentes, aliqualiter audeat vel debeat facere ; ..... si vero aliquæ Seytæ seu reyssiæ reperirentur, etc.Charta ann. 1390 :
Seyta domini Johannis prædicti cohæret a parte Orientis, etc.Vide supra Seyatus.