« »
 
[]« Silfori » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 488a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/SILFORI
SILFORI. Varie hæc vox effertur a scriptoribus. Anastasius in Nicolao I. PP. pag. 221 :
Et in ciborio Constantinianæ basilicæ optimos de Sifori. et de fundato quatuor pannos appendit.
Leo Ostiensis lib. 1. cap. 26 :
Saricam insuper sericam de Silfori, cum auro et gemmis, etc.
Anonymus Casinensis in Hist. Longob. cap. 10. de Siconolfo Princ. Beneventano eamdem rem enarrans :
Abstulit de S. Benedicto.... spara par unum, saricamque sericam de Silfori cum auro et gemmis.
Filfori editum apud Murator. tom. 2. pag. 266. et Sylphori, ibidem pag. 366. A σίλφη voce Græca vox videtur deducta, quæ Græcis blattam sonat, ut colligitur ex Glossis Latino-Græcis, et Græco-Latinis, ita ut terminatio Longobardica ei adjuncta sit.