![[]](http://media.enc.sorbonne.fr/ducange/jpg/S/521a.jpg)
« 1 solium » (par C. , 1678), dans , et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 521a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/SOLIUM11. SOLIUM, Limen. Arestum ann. 1299. in Tabul. Episcopat. Ambian. fol. 126 :
Idem Episcopus asserebat, se esse in possessione,... quod nullus castichiare potest, in civitate Ambianensi in terra, nec Solium ponere, nisi a gentibus nostris, et ab ipso Episcopo petita licentia.Sed hac voce intelligitur maxime limen Confessionis, ad quod subsistebant, qui pietatis ergo Sanctorum sepulcra visitabant, quod σολέα Græcis nuperis, qui a Latino Solium, vel ab Italico Soglia hauserunt, uti docuimus in Descriptione ædis Sophianæ : nam ipsa sacraria solis Presbyteris patebant. Paulinus Nat. 9 :
Et Sidonius lib. 4. Epist. 18 :Qui sua fulgentis Solii pro limine Felix.
Sic et dilecti Solium Felicis honorans.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
◊ A Saxonico
sull, quod Angli Sill, Gall. Seuil dicunt, vocis originem accersit Eccardus
in Notis ad Pact. Leg. Salicæ pag. 104.◊ Nescio, an idem sonat, vel potius ambonem, et suggestum, in
Vita S. Theodardi Archiep. Narbonensis :
Fecit etiam et valde mirificum ex præclarissimo marmore editum, et sublimi fastigio alte porrectum Solium, in quo et hæc scripta sunt :
Vide Limen, Incertum etiam, quid sit,Hoc Solium dompnus Theodardus marmore fecitEgregius Præsul, surgunt hinc inde peralteTerni politi satis ex ordine gradus.
