2. SONARE, Dicere, dici. Concilium Ticinense sub Benedicto VIII. PP. in Præfat. :

Quia usuale est apud eos Sonare, Filii matrem sequuntur.

Notitia judicati ann. 843. in Append. Marcæ Hispan. col. 780 :

Et quando ipse Episcopus Wimar ab hoc seculo migravit, plenam vestituram exinde habebat de omnia quæ superius Sonuit.

Charta ann. 1066. in Notis ad Concilia Narbon. :

Sicut Sonat in præceptis Regum,

id est, sicut scriptum est. In Consuetud. Andegav. art. 426 :

En sonnant en termes generaux, qu'il a possedé à titre.

Id est, dicendo in terminis generalibus justo se titulo possedisse. Epistola Honorii Imper. apud Baron. ann. 419. 2 :

Cum post abscessum venerabilis viri Zozimi, circa meritum Eulalii ordine subrogandi communi judicio conveniens, multitudo Sonuisset, etc.

Id est, una voce meritum Eulalii commendasset. Lex Vervini ann. 1233. art. 13 :

Super burgensium aliquem neque ego, neque villicus meus, clamorem facere potero, nisi sub testimonio Scabinorum ; ita tamen, quod si clamoris alicujus duo jurati testes Sonuerint, hæreditate excepta, post juratorum testimonium jus cujusque judicio Scabinorum relinquatur. Sonner

vero in Consuetudine Inculismensi art. 13. et Rupellensi art. 29. idem valet ac æquivalere, équipoller. Item pro loqui. S. Columbanus in Regula cœnobiali fratrum, seu Pœnitentiali cap. 1 :

Qui loquutus fuerit in plausu, id est, altiore sono solito Sonaverit, etc.

Laur. Byzyn. in Diario belli Hussit. apud Ludewig. tom. 6. pag. 156 :

Insuper et litteras per Boemiæ regnum materiam præmissam Sonantes, scribebant.