SOTTUS, Stolidus, bardus, Gallis Sot. Theodulfus Aurelianensis Episcopus lib. 3. Carm. 1 :

  Utque sit hic aliud, nil nisi Scottus erit.

Cui si litterulam, quæ est ordine tertia, tollas,

  Inque secunda suo nomine forte sedet.

Infra :

..... haud dubium quod sonat, hec et erit.

Eodem lib. Carm. 3 :

Hic Sottus, Scottus, cottus trinomen habebit.

Non desunt, qui putant hoc genere cavilli Theodulfum carpsisse Joannem Scotum, seu Erigenam, qui, ut scribit Simeon Dunelmensis ann. 884. et ex eo Matthæus Westmon. et Rogerus Hovedenus, cum Caroli C. mensæ assideret,

quiddam fecisse, quod Gallicanam comitatem offenderet

, urbane increpatum a Carolo hocce scommate :

Quid distat inter Sottum et Scottum : cui ille retulit solemne convitium in auctorem, et respondit, Mensa tantum. Quid hoc dicto facetius,

inquit Simeon ?

interrogaverat Rex de morum differenti studio, respondit Joannes de loci distante spatio

. Cujacius ad leg. 3. C. Qui accusare poss. et Hensius in cap. Marci 2. a Syriaco Sote, i. stultus, deducunt : alii a stultus. Quid si a Græco ἄσωτος ? Canonarium Joan. Monachi, ubi de Confessione :

ὁ γὰρ μὴ ἰσχύων εἰπεῖν, ὡς ἄσωτος ϰρίνεται,

qui numerum peccatorum inquirenti confessario non potest designare, stultus est. Galli dicerent, c'est un sot.