SOTULUM, Glossarium mediae et infimae latinitatis, Du Cange et al.

« Sotulum » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 537a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/SOTULUM

SOTULUM, vel Sotulus, Locus inferior, f. diminut. a Sotus. Vide in hac voce. Limborchii Hist. Inquisit. Tolos. pag. 57 :

Ivit cum viro suo ad domum Baranhonæ de S. Sulpitio :... quos invenerunt in quodam Sotulo dictæ domus.

Ibid. pag. 143 :

Ostendit sibi quemdam hominem qui stabat absconditus in domo sua in quodam Sotulo.

Rursum pag. 193 :

Stetit ibi dictus hereticus absconditus et occultus in quodam Sotulo, in quo faciebant stabulum.

Denique pag. 216 :

Vidit quadam vice in domo viri sui in Sotulo dictæ domus duos homines.

Vide Subtulum.

P. Carpentier, 1766.

◊ Solum, pars domus inferior, Gall. Rez de chaussée, alias Sotoul. Charta ann. 1170. ex Chartul. monast. Caunens. :

Berengarius abbas Guillelmo Bonet et omni ejus posteritati tres in memorata villa braçadas de solario simul cum Sotulo, qui est ad cortale.

Lit. admort. pro eccl. Vivar. ann. 1445. in Reg. 177. Chartoph. reg. ch. 151 :

Item ung soulier sur ung Sotoul, qui fut de messires Hugues Mouston, assis en ladite cité (de Viviers). Soutoul

infra. Vide supra Soculus et infra Sutulum.