« »
 
[]« 2 stantia » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 582b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/STANTIA2
2. STANTIA, perperam scribitur in Legibus Rachisi Regis Longobard. tit. 4. § 2. 1. pro Sententia, uti præfert Lex Longobard. lib. 2. tit. 21. § 28.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Hæc sunt legis prælaudatæ verba :
Quia si Stantia, quam ante liberos homines tres aliquis fecerit, stare debet ; quanto magis ea causa quæ per guadiam firmatur.
Quibus verbis minus consonare videtur Cangii emendatio : quam cum eam ob causam, tum ob consentientes in hanc lectionem Codices editos et MSS. rejicit Muratorius, qui observat Stantiam dixisse Longobardos, quod Itali appellant Accordo, hoc est conventionem sive pactionem coram tribus liberis testibus, notario nullo adstante, initam. Vox derivata a Stat, addit idem Muratorius, quod significat decretum est, deliberatum est. His addi potest Glossa in l. si quis debitorem. de debitis et gaudimoniis, ubi Stantia intelligitur Pactum obligatorium, in quo omnino stare debetur.