STRUDIS, Glossarium mediae et infimae latinitatis, Du Cange et al.

« Strudis » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 617a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/STRUDIS

STRUDIS. Lex Ripuar. tit. 32. § 3 :

Quod si ad septimum mallum non venerit, tunc ille, qui eum mannit, ante Comitem cum tribus rachimburgiis in araho conjurare debet, quod eum ad Strudem legitimam admallatum habet, et sic judex fiscalis ad domum illius accedere debet, et legitimam Strudem exinde auferre, et ei tribuere, qui eum interpellavit, hoc est septem rachinburgiis, unicuique 15. solid. et ei qui causam prosequitur 45.

Ibid. § 4 :

Quod si ipse Strudem contradicere voluerit, et ad januam suam cum spatha tracta accesserit, etc.

Tit. 51. § 1 :

Si quis judicem fiscalem ad res alienas injuste tollendas, antequam ei fidem fecerit, aut ad Strudem admallatum habuerit, invitare præsumpserit, etc.

les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.

◊ Vocis originem ab Anglo-Sax. repetendam docet Eccardus in notis ad hunc locum. Bensonius in Vocabul. Strudam, spoliare, Strudand, direptor ; Strudere, grassator, lucrio, raptor ; Strudunge, rapina. Unde colligit Strudem exponi debere direptionem, rapinam, quæ judicialiter in bonis post septem citationes non comparentis rei fiebat. Vide Grimm. Antiq. Jur. Germ. pag. 635. et 866. Graff. Thesaur. Ling. Franc. tom. 6. col. 745.