« »
 
[]« 1 strunus » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 617c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/STRUNUS1
1. STRUNUS, Loculus, feretrum. Chron. Joh. Iperii, apud Marten. tom. 3. Anecdot. col. 604 :
S. Anselmus Cantuariensis Archiepiscopus, et venerabilis Hugo Cluniacensis abbas.... anno Domini 1109. de hoc sæculo nequam cælicas migraverunt ad sedes ; quorum obitus ante monstratus est Fulgentio Affligeniensi abbati sic : Vidit in somnis duos locellos seu Strunos pro mortuis ab angelis in cælum deferri, etc.