1. SUBARRARE, Arrhabone uxorem sibi desponsare. Auctor Græcismi :

Pars arrabo venit pretii dum res bona vænit,

Quam sponsus subarrat, prius arrabone Subarrat.

S. Hieronymus in Virginitatis laude :

Humanorum sponsaliorum pignoribus Subarratur. Annulo Subarrare,

in Lege Longob. lib. 2. tit. 37. § 1. Liutpr. 30. (5, 1.) Ratbodus Episcop. Noviomensis in Vita S. Godebertæ n. 3 :

Virginem illam aureo suo annulo Subbarravit.

Alexander III. PP. in Appendice ad Concilium Lateran. III. part. 6. c. 32 :

Cum quidam secreto mulierem viduam Subarrasset, et cognoscens carnaliter cohabitasset cum ea per annum, etc.

Florentius Wigorniensis ann. 868 :

Alfredus.... uxorem de Mercia, nobilem scilicet genere, Subarravit et duxit.

Alexander Necham lib. de Naturis rerum :

O felicia antiquorum tempora in quibus ipsi imperatores mundum Subarrantes, seipsos Philosophiæ dederunt, ut patet de Alexandro, de Julio Cæsare, de Tholomeo Rege Ægypti, qui fuerunt sapientiæ studiosi.

Ubi nescio an recte viri docti emendent Suberrantes. Ekkehard. Chronicon Universale apud Pertz. Script. tom. 6. pag. 228 :

Ego quidem christianis mihi legibus Subarratum regnum, etc.

Joanni de Janua, Subarrare, est quasi latenter arram dare. Unde, inquit, beata Agnes dixit : Annulo Subarravit me Dominus Jesus Christus.