« »
 
[]« 1 subitare » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 630a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/SUBITARE1
1. SUBITARE, Re quapiam insolita et subitanea percelli, expavescere. S. Cyprianus Epist. 57 :
Steterunt fortes, et ipso dolore pœnitentiæ facti ad prælium fortiores, ut appareat nuper Subitatos esse, et novæ atque insuetæ rei pavore trepidasse.
Guillelmus Forestier de Guill. Vastel Abbate Montis S. Catharinæ apud Mabill. tom. 5. Annal. Bened. pag. 632 :
Morte repentina cecidit mox ille cathedra,
  Ante cubile suum mors Subitavit eum.
P. Carpentier, 1766.
Nostri Avoir Soulpte, eodem sensu, dixerunt. Lit. remiss. ann. 1471. in Reg. 197. Chartoph. reg. ch. 148 :
Le suppliant veist icellui Raoult assis sur du bois, duquel il eut paour et Soulpte. Soubiter,
pro Sorbiter, ut puto, a Lat. Sorbere, in Bestiar. MS. ubi de Hyæna :
Car elle mangue les mors,
Et en leur sepucres habite,
Trestous chiaus devore et Soubite.
P. Carpentier, 1766.
Subitare vero hic allatum ex tom. 5. Annal. Bened. Præoccupare, ex improviso aggredi sonat. Sups, pro Soudain, tout-à-coup, Subito, in Lit. remiss. ann. 1373. ex Reg. 105. ch. 37 :
Jehan de Vaux failli Sups de son souper et courut Sups à sadite femme.
[]