Superjurare, Juramentum, a paucioribus præstitum, juramento plurium præponderatum superare, vincere, evertere, atque adversarium falsi convincere. Ita Somnerus. Lex Ripuar. tit. 79 :

Si quis homo propter furtum comprehensus fuerit, et legitime Superjuratus, et judicio Principis pendutus, vel in quolibet patibulo vitam finierit, omnes res ejus hæredes possideant, exceptis capitali et dilatura, quæ in locum restituant.

Ubi Superjuratus, dicitur reus, qui plurium testimoniis criminis convictus est, quam ipse innocentiam suam probavit. Concilium Triburiense ann. 895. cap. 22 :

Si quis fidelis libertate notabilis, aliquo crimine aut infamia deputatur, utatur jure, juramento se excusare : si vero tanto talique crimine publicatur, ut criminosus a populo suspicetur, et propterea Superjuretur, aut confiteatur et pœniteat, aut Episcopo vel suo misso discutiente per ignem candenti ferro examinetur.

Leges Henrici I. Regis Angl. cap. 74 :

Et qui culpam exigit de fure occiso, eat se tertio, ut duo sint de cognatione patris, tertius de cognatione matris, et juret, quod in cognato suo nullum factum erat, pro quo de vita forisfactus esset, et eant alii cum duodecim, et Superjurent ei in mundiciam, quæ ante dicetur.

Eadem ferme habentur in Legibus Athelstani Regis cap. 16. ubi rectius :

Et eant alii cum 12. et Superjurent eum in contaminationem, sicut ante dicebatur.

Capitula de Weregildis post Concilium Grateleanum ann. 928 :

Et qui sic promotum hominem non habet, ipse causam suam Superjuret, vel amittat.

Burchardus Wormaciensis Episcopus in Lege familiæ cap. 22 :

Similiter erit ex parte matris, nisi se cum judicio Scabinorum aut proximorum testimoniis superari possit.

Adde cap. 17.

Superjuramentum, in Legibus Adelstani Regis cap. 5. apud Bromptonum pag. 850. pro præjuramento accipi observat Somnerus.