![[]](img/image.png)
«
1 suppar » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans
du Cange,
et al.,
Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 672b.
http://ducange.enc.sorbonne.fr/SUPPAR1
1. SUPPAR, Socius, comes, Gallice
Compagnon, apud Jos. Moret. in Antiquit.
![[]](img/image.png)
Navarræ pag. 645 :
Bertran de Larbasa cum Suppare Gonçalvo cognato
suo.
Quæ Hispanice ibidem sic redduntur :
Con su compannero.
Vide
in
Par.