TH, seu Θ, Character Græcus, qui θάνατον, seu obitum designat, in Necrologiis Monasteriorum. Isidorus lib. 1. Orig. cap. 3. inter quinque mysticas Græcorum literas, ait Θ mortem significare. Et cap. 23. annotat, in breviculis, quibus nomina militum continebantur, Θ ad uniuscujusque defuncti nomen apponi. Ruffinus lib. 2. Invectiv. in S. Hieronymum :

Quod tale esset, quale si quis accepto breviculo, in quo militum nomina continentur, nitatur inspicere, quanti in bello ceciderint, et requirens, qui inspicere missus est propriam notam, verbi causa, ut dici solet Θ ad uniuscujusque defuncti nomen ascribat, et propria rursus nota superstitem signet, etc.

Paulus Diaconus in Notis :

Θ nomini milites appositum, ipsum obiisse demonstrat.

Vetus interpres Juvenalis Sat. 4 :

Judices literam Theta apponunt ad eorum nomina, quos supplicio afficiunt. Merito Θῆτα ἀπὸ τοῦ θανάτου, eo quod quasi habeat telum suum, ideoque triste intelligitur, vel mortis signum. Unde quidam ait :

O multum ante alias infelix litera Theta.

In Ecclesia S. Paulini Trevir. exstant monumenta Bertholdi et Ruotgeri Archiepiscoporum, cum his inscriptionibus :

Θ. Bertolfus Trevir. Archiepiscopus IV. Id. Febr. VI. Kal. Feb. Θ. Ruotgerus Trevir, Archiep.

apud Brower. lib. 9. et 10. Annal. Trevir. Vide Camillum Peregrin. in Not. ad Anonymum Casin. sub ann. 1014. eumdem Brower. in Antiq. Fuld. pag. 129. 153. 169. 177. 323. 324. ubi eadem nota in variis sepulcris exarata legitur. Habetur etiam in Inscript. Gruterianis pag. 567. 6. Reinard. Vulp. lib. 3. vers. 1219 :

Audi versiculum perlecta pace sequentem,

Nolentes chartæ credere Theta trahit.