« Thefbote » (par C. , 1678), dans , et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 8, col. 095b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/THEFBOTE
THEFBOTE, Furti compensatio vel mulcta, a Saxon. ðeofte,
Furtum, et bote, Emendatio, vel mulcta. Olim dicebatur pretium, quo quis
furti reus a vitæ dispendio sese redimebat ; postmodum usurpatum de iis, qui furtiva bona
a latrone susceperint, sceleris sui fovendi gratia. Veteres Schedæ a Spelmanno laudatæ :
Thefbote est quant home prist chattel de larone de lui faveurer et maintener, et ne my autrement.Stanfordio lib. 1. de Placitis Coronæ cap. 43. Thefbote est, cum quis bona sua aliqua a latrone furata, ab eo, qui eum tutatus est, vi aufert ; cujus criminis pœna olim capitalis fuit, sed postmodum pecuniaria et carceralis. Aliud esset, si quis bona sua, ab ipso latrone auferret. Addit denique Spelmannus, in privilegiorum Chartis, ubi
<cit>
Ita diversimode hæc vox
accipitur. Thefboteex Statuto Walliæ ann. 12. Edwardi I.</cit>conceditur, intelligi alias esseemendam furti sine consideratione Curiæ Domini Regis,
<cit>Prima Statuta Roberti I. Regis Scotiæ c. 9. § 1 :
Id est
nemo componat cum fure. Vide Brittonum de Legibus Anglic. pag.
72.Nullus capiat rachetum, hoc est Thieftbute, de latrocinio.</cit>