TIMAR, Glossarium mediae et infimae latinitatis, Du Cange et al.

« Timar » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 8, col. 106c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/TIMAR

TIMAR, seu Timarium prædium, apud Turcas, Pensio, vel stipendium, vel reditus bene meritis militibus assignatus in prædiis et possessionibus castrorum, oppidorum, pagorum, agrorum, vel in percipiendis decimis aliisve fructibus, cum præfectura illorum locorum, vulgo Timarion, commenda, dynastia, reditus 9000. asprorum et infra. Ita Meninski. Simile est apud nos Feudum. Vide Glossar. med. Græcit. voce Τιμάριον, col. 1578.

les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.

Timarati, Timaratores, et vulgatius Timariotæ, nonnunquam Timarei, Gall. Timariots, Iidem fere qui Milites limitanei, Vassallorum genus apud eosdem Turcas, qui prædia possident Timaria, ea conditione, ut militent ipsi, si jubentur, cum certo equitum numero, majori vel minori, habita Timarii valoris ratione. Passim memorantur apud Scriptores de rebus Turcicis. Vide Jovium Hist. l. 14. Georg. Hornium Orb. Polit. pag. 33. Gallicam Descriptionem Status Turcici, Diarii Europæi continuationem, Ottonis Menckenii animadversion. et supra vocem Flamburum.